Uitkomen bij jezelf.

Ik kom steeds vaker uit bij mezelf. Niet bij een nieuw plan, bedrijf of avontuur. Wat vijf jaar geleden een zekerheidje leek, is dat nu gewoon niet meer. Als ik blijf doorvragen in mijn hoofd blijft er één vraag over, eigenlijk twee. Wat wil ik? En wie ben ik? Vragen die ik lange tijd niet echt hoefde te beantwoorden, laat staan dat ik ze stelde. Ik was teveel met andere dingen bezig.

Raymond=ondernemer

Steeds meer begin ik in te zien dat een groot deel van mijn identiteit verweven was met Raymond als ondernemer. Sinds mijn 19e bouw ik bedrijven. Ik geloof dat de teller inmiddels op elf staat. Geen doel op zich, wel een rode draad. Bedrijven die soms succesvol waren, soms minder. Dit is vooral afhankelijk met welke bril je ernaar kijkt.

Op verjaardagen of op het schoolplein had ik altijd een goed antwoord klaar op de vraag “En, wat doe jij?” Een verhaal waarmee ik me comfortabel kon verschuilen. Sinds Hotel Wonderland in 2022 is gestopt, help ik andere ondernemers groeien. Freelance, en in een rol die me plezier, rust en ruimte geeft.

Toch merk ik dat het antwoord - ik help andere ondernemers groeien - niet meer hetzelfde vangnet is als vroeger. Het is veel minder een masker waar ik me achter kan verschuilen. Het werk brengt me veel, maar het definieert met niet volledig meer. Misschien wel precies waar ik nu sta: op zoek naar wie ik ben, los van ondernemer.

Raymond=familie

En dan is er nog die andere, minstens zo sterke laag: Raymond als familieman. Het liefst ben ik met Anniek en de kinderen op avontuur. Nieuwe plekken ontdekken, samen herinneringen maken en vooral genieten. Dat geeft me energie. Daar heb ik altijd veel voor over gehad. Maar ook daar verandert er iets. Mijn kinderen worden ouder, zelfstandiger en hun wereld wordt groter. Gelukkig maar. Maar ik merk dat mijn rol, mijn plek daarin, aan het verschuiven is.

Soms voelt het als loslaten, soms als ruimte maken voor iets nieuws. Maar diep in mijn buik voel ik ook angst. En verdriet. De angst om alleen te zijn. De tranen van verdriet omdat weten hoe het is. Want wie ben ik als ik niet meer vanzelfsprekend deel uitmaak van mijn identiteit dat wat ik zo krampachtig vasthoudt. Ook hier moet ik dus op zoek naar mezelf.

Ik kan ook genieten van het proces. Van steeds dichter komen bij zelf. Niet alleen als ondernemer of familieman, maar ook als vriend, sporter, mentor, dromer, leerling en maker. Allemaal lagen die iets zeggen, maar niet het hele verhaal vertellen.

Misschien is het wel de essentie. Dat het vinden van jezelf niet één groot antwoord vraagt, maar steeds weer kleine ontdekkingen. Zoals alles is het een proces. Ik kan er maar beter van genieten.