Nooit opgeven.

Daar zat ik. Maandagavond. Het was al donker buiten en ik zat alleen op het grote kantoor van srprs.me in Amsterdam. Ik voelde me alleen, heel alleen. Met nog 3 maanden geld op de bank, 80 mensen in dienst en investeerders die, voorzichtig gezegd, niet stonden te springen om bij te storten.

De rekensom was simpel. Ik moest gaan ingrijpen. Deze koers was doodlopend. Die avond maakte ik een plan om srprs.me naar winstgevendheid te loodsen. Om het bedrijf te redden en om niet meer continu mijn hand op te hoeven houden naar investeerders. Dan maar minder hard.

De opgave was absurd groot, de consequenties zo niet nog groter. Toen ik plan deelde, reageerden mensen: Waar begin je aan? Maar voor mij was er geen keuze. Dit moest. Opgeven was geen optie.

En dan die andere kant. Het aantal mensen dat tegen mij gezegd hebben dat ik niet zou moeten starten met een nieuw bedrijf zou ik niet graag te eten willen geven. Vooral omdat mijn ideeën niet echt standaard zijn. Het is nooit 'we starten een groentewinkel' ofzo. Maar ik geloofde erin. Mijn hoofd zei 'ja', hoeveel andere mensen ook 'nee' riepen. Ik zou het toch wel doen.

Als ondernemer ben je gewend om nee te horen. Het is aan jou om er een 'ja' van te maken. Er is altijd een weg, als je maar lang genoeg zoekt. Je hoeft hem alleen te vinden. Dus nooit, nooit opgeven. Juist op deze momenten wordt het verschil gemaakt en succes bepaald. Of je nu begint, of je bedrijf uit de ellende moet trekken.