Ik zei het vaak toen ik bij srprs.me de leiding had: “mijn deur staat altijd open.” Het voelde als iets wat je hoort te zeggen als je leidinggeeft aan een groter team.
Toen het bedrijf groeide (we waren met 80+ mensen op een gegeven moment), sprak ik niet meer iedereen even vaak, en ik wilde laten weten: ik ben er voor je.
Goed bedoeld, beperkte uitvoering
Het was goed bedoeld, echt. Ik wilde dat mensen voelden dat ik één van hen was. Dat ik een vangnet voor ze was, geen parachute. Ik geloof in vertrouwen geven, mensen de ruimte laten om zelf te groeien. Maar eerlijk is eerlijk: ik was ook vaak te druk. Mijn hoofd zat vol, of ergens anders.
Open zijn is geen zin maar gedrag.
Iemand zei later tegen me: “Je denkt toch niet dat die en die zomaar naar jou toe loopt?” Dat kwam bij me binnen. Waarschijnlijk ging ik toen eerst in de weerstand, een teken dat het binnenkomt. Want ze raakte precies het punt. Je kunt wel zeggen dat je deur openstaat, maar dat betekent nog niet dat iemand durft aan te kloppen.
Afstand voel je, ook als je die niet bedoelt
Het is een mooi idee, die open deur. Maar ook een beetje maakbaarheidsdenken, alsof je openheid kunt organiseren met een zin. Je bedoelt het goed, maar ondertussen creëert het juist een beeld van afstand: jij daar, zij hier.
Ik zou het nu niet meer zeggen. Niet omdat ik er niet achter sta, maar omdat ik het liever laat zien. Je laat het zien door er écht te zijn, door aandacht te hebben, door iemand op te merken voordat die moet aankloppen.
Want als je het moet zeggen, weet je eigenlijk al dat je het kwijt bent.
