Toen we bij Hotel Wonderland het script lieten schrijven, zat er een verhaal in dat me altijd is bijgebleven. Het ging over de drie wijzers van de klok en daarmee over de drie snelheden van tijd.
De secondewijzer
Soms ben je de secondewijzer. Je beweegt snel, alles draait om doen, beslissen, doorgaan. Hup, hup, actie. Een modus die ik goed ken en waar ik me vaak thuis in voel. Ik voel me nuttig en krijg veel gedaan.
Maar er zijn nog twee wijzers. De grote wijzer, die trager beweegt. En de kleine, die haast stil lijkt te staan als je ernaar kijkt. Zij herinneren me eraan dat tijd meer is dan alleen tempo maken. Dat vertragen ook een vorm van vooruitgang is.
Het grotere ritme
De laatste tijd merk ik dat ik meer behoefte heb aan die andere twee. Aan reflectie, aan het even wegen van wat ik doe in plaats van alleen maar uitvoeren. Niet omdat actie verkeerd is, maar omdat het pas betekenis krijgt als het past in het grotere verhaal.
Het verhaal van de klok herinnert me eraan dat we steeds schakelen tussen de drie. Soms moet je gas geven. Soms juist even vertragen of zelfs bijna stil vallen om weer richting te vinden.
De kunst is om te weten welke wijzer je bent. Vandaag.
